Een woonzorgcentrum, van Rummen naar Montenaken, onderweg krijg ik een beetje een vakantiegevoel, het laatste stukje wordt glooiend, een holle weg met bomen, prachtige huizen, kleine straten ... , de tijd staat even stil, wat een mooi plekje zo dichtbij, wij, het team even weg naar het woonzorgcentrum Ocura. Het is mei 2022.
Dit is een plek van liefde voor de mens, als ik ga vragen om de waterkoker te in steken voor koffie voor ons team, overvalt me de liefde, warmte en eenvoud. Ik hou van eenvoud van de kleine dingen. Een dame al breiend me verwelkomend met mijn waterkoker onder de arm.
Concierge Peter, komt me, tenminste als hij er is altijd even groeten, of we iets nodig hebben. De hartelijkheid van deze plek overvalt me steeds weer.
De vraag was simpel, graag bloemen ... nu deze zomer, kan dat? Met een flexibel en geïnspireerd team zijn we wendbaar en in in twee weken was het testveld er. Eerlijk, het was zwoegen en zweten, de bodem heeft het moeilijk, maar we doen het samen. Een van de pijlers hier. Samen. En zo zal het geschieden, in een turbo-modus doet de tuin het en toch afziend onder droogte en hitte en wateroverlast. We hebben nog een weg te gaan. Maar hoe mooi, zo onperfect, maar zo veel vreugde toch. Ik heb het weer gezien, hoe de bloem een mens ontmoet. Wat een mooie plek hier en vraag me wel stiekem af hoe je zo veel lieve verzorgers bij mekaar krijgt.
